Als kind vond ik het al lastig,
hoe vertel je een verhaal die niet te lang duurt.
Dat ging me niet gemakkelijk af,
zeker niet omdat ik niets wilde vergeten, alles wilde delen en een hoop bijzonder vond.

Wanneer je ouder wordt merk je dat je verhaal niet te lang kan zijn.
Mensen haken gewoon af.
Ze horen niet meer wat je nou werkelijk wil vertellen.
Hun gedachten gaan al snel naar iets anders.

Nu weet ik van mezelf dat ik een verteller in het detail ben.
Een groot verhaal is zo verteld.

Ik begin bij het begin en elke stap wordt haarfijn uitgelegd.
Wanneer ik vertel, begint er een film in mijn hoofd.
Die film vertelt het ..HELE.. verhaal met alle sferen en al over wat ik wil vertellen.

Mijn verhalen zijn dan ook vaak lang.
Ik maak gewoon een film!

Alleen…

~realiseer ik me soms te laat dat ik de enige toeschouwer ben~

Op zo’n moment stopt de film.

De enige toeschouwer verlaat de zaal.
Ik vertel mijn verhaal op hoofdlijnen, waar het om gaat en waar ik naartoe wil.

En ja…ik heb weer de aandacht.

Het schakel moment is het lastigste.
Het moment dat je de film wil vertellen en je merkt
dat de film saai is.
Dan realiseer ik me dat het teveel was en het een slechte B-film is geworden.

Ik bundel mijn verhaal en knijp het uit als een sinaasappel.
Ik heb de “Jus” verteld…zonder het vruchtvlees.

Eindelijk komt de aannemer…

Onze schuifpui aan de tuin wordt vervangen door klapdeuren.
We hebben er een tijdje op gewacht, maar nu is het zover.

Ik heb het dan ook goed geregeld, dat ik gewoon naar mijn werk kan en mijn man vrij heeft genomen.
Misschien zullen sommige mensen denken… wil je daar niet bij zijn dan?

Uhm..Nee…

Ik ga liever naar mijn werk zodat ik, geen puinhoop, gebagger of dingen zie die “mogelijk” verkeerd kunnen gaan.
Maar ook niet gesprekken hoef aan te knopen die nergens over gaan
en de hele dag moet vragen of ze echt niet nog meer te drinken willen.

Af en toe wordt ik door mijn man geappt zodat ik op de hoogte blijf hoe het gaat.

Want ja…ook al wil ik er niet bij zijn…ik wil wel weten hoe ALLES verloopt 😉

Einde werktijd.

Thuis aangekomen is de aannemer met zijn vrienden weer vertrokken.
Vind ik niet zo erg.

Hij heeft alles netjes achter gelaten alsof er niets gebeurd is.
De klapdeuren zijn super geworden.
Ik ben blij!

Mijn man vertelt dat hij over een uurtje ongeveer (precies wist hij niet) nog een kleine afwerking komt doen.
Oké… dat had ik niet verwacht.
Ik wil altijd precies iets weten en ongeveer…is voor mij een heel breed begrip.
Oké… laten gaan.

Daar is de aannemer.
Hij gaat gelijk aan de slag.

Deurbel.

Mijn ouders waren aan het fietsen en kwamen even een kijkje nemen.
Geen probleem.
Iedereen voorzien van drinken en een praatje hier en daar.

De kinderen zijn ook thuis en het huis is gevuld.
Mobile ringtones worden hier en daar getest.

Iedereen is weer weg.

Ik ben moe.
Kids douchen en ik in mijn joggingbroek.

Deurbel.

Mijn zus.
Komt wat brengen en ik voel dat ik eigenlijk wat te drinken moet aanbieden.
Maar ik ben op en vraag niets.
Mijn zus gaat na 5 minuten nietsvermoedend weg (had een afspraak).

Zo…
Nu op de bank.

Deurbel!!!

Oké… nu ben ik helemaal klaar.
Irritatie niveau is zo hoog als de Mount Everest.

Een pakketje.
Oh ja… we hadden iets besteld…
Fijn.

Nu hebben we alles gehad.
En de dag is voorbij.

Dit soort dagen vermijd ik liever.
Maar hoe meer je ze wilt vermijden, hoe heftiger ze als een boemerang aanvoelen.
Ik had er anders in kunnen staan.
Maar vandaag…lukte dat even niet.

Vanmorgen werd ik wakker en het was een stralende ochtend.
Ik ben vandaag vrij en de kinderen genieten van hun laatste week vakantie.
Ik doe het raam open en ruik de verse zomerlucht.

De kinderen zijn al uit de veren en gaan naar beneden.
Ze kunnen zichzelf al redden, dat is fijn.
Dat geeft mij de tijd om rustig wakker te worden.

Wanneer ik naar beneden ga ruik ik de broodrooster.
Ook hoor ik de televisie die altijd te hard staat, behalve wanneer je zelf wat wilt kijken of horen…
Ik negeer alle geluiden en ga recht op mijn doel af.

Mijn kopje staat al klaar en verwarm ik met heet water.
De keuze aan smaak is inmiddels beperkt geworden (en decafé), maar dat deert me niet.
Het geluid dat deze magische machine maakt, is inmiddels een hemels geluid geworden.

Hij is klaar.
En neem hem mee naar buiten.
Ik kies een lekker plekje en daar gaat ie.

Die eerste slok…
Die eerste smaak…rust…stilte…

Voor mij is het vloeibaar goud.
Vloeibaar goud, in mijn kopje.

Het is voor niemand leuk, regen in de zomer.
Vandaag is het de hele dag nat.
Het lijkt wel herfst.
De herfst kan ik tegenwoordig wel aan.
Heerlijk die regen en verkleurende vallende bladeren.
Maar als dit midden in augustus al gebeurd… dan is het even slikken.

Vandaag heb ik het anders aangepakt.
Mezelf en de kinderen in laarzen en een regenjas gehesen, hond gepakt en hup naar buiten.
We hebben (onherkenbaar) gewandeld in de regen en door diepe plassen gelopen.
Modder spetters uit een diepe plas in mijn gezicht gekregen…van mijn zoon
Het was stil en niemand waagde zich in dit zomerweer.
Lekker rustig.
De diep groene kleuren van planten en het gras worden door de regen duidelijker en nog mooier.
Bomen lijken voller te worden.
Alles lijkt even stil te staan.

De enige die vandaag nat werd was de hond.
Maar die geeft er niet om.. die heeft net zo hard mee gelopen in de plassen en genoten van alle nieuwe luchtjes op het groene gras.